دمو و درون بینی سورس Esoteric

توضیحات

زیر مجموعه: تحلیل ها

دسته: سی دی پلیر

نوشته شده توسط بهرنگ برزین

تبلیغات: مجموعه آکوستیک عرضه کننده محصولات صدا و تصویر های فای و های اند در ایران...

نمیدونم شما "اودیوفایل" های سایت, بیشتر صدای حسی dCS میپسندید؟ یا از صدای سورس "Accuphase" با Neutrality بالا ارتباط برقرار می کنید؟ یا مثل من از صدای آنالوگ و دیجیتال Esoteric خوشتون میاد؟

 بی شک و بی شک Esoteric با تفاوت بسیار زیاد از لحاظ کیفیت و دقت اجرا بهترین Transportدر مقایسه با دیگر برندهای های اند ساز میسازه. بعضی از برندهای مثلا های اند ساز که حداقل در بخش دیسک درایو بیشتر شبیه به شوخی هستن تا های اند! بنظر من این برند در بخش دک صوتی هم یکی از بهترین هاست, مخصوصاً در بخش آپ سمپل کردن فرکانس 44 هرتز به دو یا سه و حتی بیشتر برای گرفتن یه 20 کیلوهرتز تمیز و بدون نویز از بهترین هاست, این برند در طراحی فیلتر های آنالوگ پایین گذر هم بهتر از دیگر سازنده های دک های صوتی عمل میکنه, و میتونه در خروجی یک صدای دیجیتال ملایم با جزئیات بسیار بالا و شبیه به آنالوگ بهمون تحویل بده که نه انقدر دستکاری شده و با حذفیات بالا مثل dCS باشه و نه مثل دک اودیو نت میاد کاملا آپ سمپل حذف میکنه! تا فرکانس های بالا دست نخورده بمونن, که باز با سلیقه ی من بسیار فاصله داره!

وقتی صحبت از آپ سمپل, نمونه گیری و دیجیتال به آنالوگ میشه, متاسفانه بحث سلیقه ها هم وسط میاد! و این دنیایی نچندان جذاب دیجیتال است...!

 در ادامه دموی از سری Esoteric P-05X + D-05X + G-02X + N-03T ببینید:

مطالب مشابه:

دمو و درون بینی Esoteric Grandioso

منصف ترین فروشگاه صدا و تصویر در سال 1397

توضیحات

زیر مجموعه: تحلیل ها

دسته: غیره

نوشته شده توسط بهرنگ برزین

 با توجه به افزایش قیمت ارز و شرایط بد اقتصادی در سال 97 از نظر شما کدام یک از فروشندگان لیست نظر سنجی رفتار منصفانه تری را با مشتری داشته اند...

مهلت ثبت رای تا ساعت 24 پانزدهم فروردین 1398

بررسی ابتدایی Pioneer UDP-LX800

توضیحات

زیر مجموعه: تحلیل ها

دسته: بلو-ری پلیر

نوشته شده توسط بهرنگ برزین

 تبلیغات: مجموعه آکوستیک عرضه کننده محصولات صدا و تصویر های فای و های اند در ایران...

چند وقت پیش و در  پست "کدام پلیر را انتخاب می کنید؟" خبر دادم که UHD پلیر پایونیر مدل UDP-LX800 سفارش دادم... چند روزی هست که برگشتم, و دارم این پلیر دوست داشتنی تست می کنم. در نگاه اول LX800 همان پلتفرم و ساخت بلوری پلیر پایونیر BDP-LX88 دارد. اگر کمی از دستگاه فاصله بگیرید و لوگوی روی سینی دیسک دستگاه نبینید, غیر ممکن که تشخیص بدید این بلوری پلیر LX88 است یا LX800 این که پایونیر به یک طراحی موفق و دوست داشتنی دست نزده را من دوست دارم... پایونیر به گرافیک و شکل منوهای LX800 هم دست نزده و همچون چند سال گذشته از همان زبان طراحی جدی و جذاب برای منوها و تنظیمات استفاده کرده است, که این آشنا بودن منوهای پایونیر برای کاربرای قدیمی و وفادار این برند نیز خوشایند است.

 شاسی LX800 دقیقاً مشابه LX88 سه لایه سنگین و بسیار محکم است, سیستم بی صدای سینی دیسک هم دقیقاً مشابه LX88 دقیق و بی صدا کار می کند, LX800 یکی از UHD پلیرهای های اند بازار بحساب میاد که در هنگام کار و اجرای دیسک بلوری 4K بسیار بی صدا کار می کند, دقیقاً به همان خوبی اوپو UDP-203 کار می کند. دیسک های UHD بلوری به نسبت نسخه های استاندارد بلوری و به دلیل متراکم بودن تراک های داده های دیجیتال چرخش سریع تری دارند, که این چرخش سریع تر باعث تولید صدا می شود, اگر با UHD پلیرهای سونی و برندهای کره ای کار کرده باشید متوجه میشید منظورم از صدا دار بودن و بی صدا بودن چیه!

در مورد کیفیت صدا و تصویر پایونیر UDP-LX800 هنوز زوده نظر قطعی بدم, دستگاه تازه باز شده و باید مدتی کار کنه تا به نقطه پایدار برسه... اما چیزی که میشه از تست های اولیه دیسک های پترن و تست با دیسک ها 4K و استاندارد بلوری از این پلیر دوست داشتنی گفت, این که کاملا با یک پلیر درست و حسابی و قدرتمند طرف هستیم, پلیری که به سادگی قدرت های مثل اوپو 205 به چالش میکشه, LX800 یکی از اون دیجیتال پلیرهای که در اجرای DVD تا بلوری استاندارد و البته UHD بلوری طراحی قوی و دقتشو در اجرای رزولوشن های مختلف نشان میده و کاربر حرفه ای در اجرای تمام آرشیو فیلم هاش از گذشته تا به امروز راضی و خوشحال نگه میداره.

 اولین شاخص در تصویر این پلیر Chroma رنگ آسیایی و آمریکایی پسند این پلیر است, همون شاخصی که ما ایرانی ها هم بسیار دوستش داریم, رنگ های گرم, درخشان و فوق العاده زنده و خیره کننده از شاخص ترین ویژگی های پایونیر LX800 است. من به عنوان یکی از طرفداران دیجیتال ویدئو پلیرهای سری های اند پایونیر که سالهاست دارم بهترین های این برند تجربه می کنم, در اولین تست های که از پلیر LX800 گرفتم متوجه شدم که طراحی این پلیر با آنچه از پایونیر میشناسیم بسیار متفاوت است! پایونیری که همیشه تصویر اروپایی پسندی داشته, و شاید یکی از نقدهای که بهش میشد کرومای رنگ ضعیف تر یا بهتر بگم نزدیک به واقعیت بودنش نسبت به دیگر برندهای ژاپنی مثل دنن بوده, حالا با یک طراحی کاملا مورد علاقه ویدئوفایل های آسیایی و آمریکایی وارد بازار شده است, پایونیر با سری جدید LX آمده تا جا پای اوپو و پاناسونیک بزارد...

در تست های که از اجرای صدای سینمایی بروی LX800 داشتم, متوجه شدم با یک پلیر قدرتمند و بسیار دقیق در بخش صدا طرف هستم, صدای باس بسیار شفاف و عمیق, صدای فوق العاده کانالیزه و با جزئیات خیره کننده در اجرای افکت ها و موزیک بسیار غنی و شفاف کاملا توانست من تحت تاثیر قرار بده.

بنظر من UDP-LX800 یک بلوری پلیر های اند درست و حسابی که بسیار هوشمندانه ساخته و عرضه شد, درست در زمانی که اوپو اعلام کرد دیگه تولیداتی نخواد داشت! دنن و اونکیو و مارانتز و حتی یاماها خط تولید بلوری پلیرهاشون جم کردن و بازار در سلطه سونی و کره ای ها قرار داشت, پایونیر با دو UHD پلیر بسیار جذاب وارد بازار رقابت با آشغال های کره ای و سونی که هیچ وقت بلوری پلیر ساز قوی برای بزرگان این صنعت نبوده شد.

 من پایونیر UDP-LX800 را به عنوان یک UHD پلیر رفرنس و مورد تایید بهتون پیشنهاد می کنم...

موارد مرتبط:

بازگشت افسانه پایونیر

نگاهی به Pioneer UDP-LX500

راپسودی بوهمی ( کوئین)

توضیحات

زیر مجموعه: تحلیل ها

دسته: غیره

نوشته شده توسط بهرنگ برزین

  تبلیغات: مجموعه آکوستیک عرضه کننده محصولات صدا و تصویر های فای و های اند در ایران...

موضوع ساخت این فیلم، نخستین بار در سال ۲۰۱۰ مطرح شد. در آن زمان از ساشا بارون کوهن به عنوان گزینه اصلی برای بازی در نقش مرکوری نام برده می‌شد اما پروژه به سرانجام نرسید و پرونده ساخت فیلم برای مدتی بسته شد. ساخت فیلم به خاطر اختلاف تهیه‌کنندگان با کوهن تا سال ۲۰۱۳ عقب افتاد و بعد از آن هم شرایط برای ساخت با بازیگری دیگر فراهم نشد تا اینکه در سال ۲۰۱۶؛ رسانه‌ها خبر از آغاز مراحل پیش تولید فیلم دادند. در نوامبر همین سال، رامی ملک برای بازی در نقش فردی مرکوری انتخاب شد. فیلم‌برداری از سپتامبر ۲۰۱۷ در لندن آغاز شد. در دسامبر ۲۰۱۷، کارگردان فیلم یعنی برایان سینگر، به علت چندین بار غیبت و نبودن در سر صحنه و همچنین درگیر شدن با بازیگرها و خصوصاً رامی ملک از پروژه اخراج شد و دکستر فلچر برای تکمیل کردن فیلم به عنوان کارگردان به پروژه پیوست. از آن جا که سینگر پیش از اخراج، بیش تر کار را جلوی دروبین برده بود بر اساس قوانین انجمن کارگردانان آمریکا، او به عنوان کارگردان رسمی فیلم شناخته شد و نام فلچر نیز به عنوان تهیه‌کننده اجرایی در تیتراژ فیلم آمده‌است. سرانجام پس از مدتی تاخیر؛ کار فیلم‌برداری در ژانویه ۲۰۱۸ به پایان رسید.

راپسودی بوهمی در تاریخ ۲۴ اکتبر ۲۰۱۸ در انگلستان و ۲ نوامبر در آمریکا به صورت سراسری اکران شد. فیلم، نقدها و نظرات متوسط و دوگانه‌ای دریافت کرد. منتقدان نسبت به شخصیت پردازی مرکوری و خصوصاً بحث گرایش جنسی او، بعضی از اشتباهات تاریخی و همچنین نحوه پرداخت به دیگر اعضای گروه انتقاد داشتند اما بازی ملک در نقش مرکوری با تحسین جهانی و ستایش تماشاگران و منتقدان همراه بود. راپسودی بوهمی عملکرد بسیار خوبی در گیشه داشت. فیلم تاکنون ۷۴۴ میلیون دلار در سراسر جهان فروش داشته است در حالی که تنها ۵۰ میلیون دلار بودجه ساختش بوده که آن را تبدیل به پرفروش‌ترین فیلم موزیکال زندگینامه‌ای تاریخ سینما می‌کند. راپسودی بوهمی تا به اینجا هشتمین فیلم پرفروش سال ۲۰۱۸ و پرفروش‌ترین فیلم غیر ابرقهرمانی و غیر انیمیشنی در این سال است. راپسودی بوهمی در هفتاد و ششمین مراسم گلدن گلوب در دو رشته بهترین فیلم درام و بهترین بازیگر مرد فیلم درام (برای ملک) نامزد دریافت جایزه شد که توانست هردو جایزه را بدست آورد.

سی و نهمین نمایشگاه های اند تایوان

توضیحات

دسته: اخبار

نوشته شده توسط بهرنگ برزین

 تبلیغات: مجموعه آکوستیک عرضه کننده محصولات صدا و تصویر های فای و های اند در ایران...

نسبت قاب تصویر

توضیحات

دسته: آنچه باید بدانید

نوشته شده توسط فرزاد شهاب

 تبلیغات: مجموعه آکوستیک عرضه کننده محصولات صدا و تصویر های فای و های اند در ایران...

نسبت قاب یا Aspect Ratio به نسبت عرض تصویر به ارتفاع آن اشاره دارد که توسط دو عدد که با علامت دو نقطه از هم جدا شده باشند معرفی می شود. مانند نسبت تصویری ۴:۳ یا ۱۶:۹٫ همینطور می توانند به صورت اعشاری نیز معرفی شوند؛ مانند ۱٫۸۵ و ۲٫۳۵ که خود به صورت نسبت (۲٫۳۵:۱) نیر نوشته می شود.

جهت بررسی هر چه صحیح تر نسبت قاب ها در تاریخ سینما می توان از اولین فیلم های سینمایی و نسبت آنان شروع کرد. ما اولین نسبت تصویر سینمایی را مدیون  William Kennedy Dickson هستیم که در استودیوی توماس ادیسون به عنوان یک عکاس مشغول به کار بود. زمانی که کمپانی Eastman Kodak نگاتیوهای Flexible (نگاتیوهای ساخته شده از سلولوئید) را در ابتدای دهه ی ۱۸۹۰ میلادی وارد بازار کرد؛ توماس ادیسون تصمیم گرفت این نگاتیو را در دستگاه Kinetoscope خود مورد استفاده قرار دهد. بعد از چندین سال تجربه و آزمایش ادیسون و تیمش توانستند به یک استاندارد کاری برسند. دیکسون با استفاده از نگاتیوهای ۳۵ میلیمتری به تصویری رسید که به اندازه ۴ سوراخ نگاتیو بلند بود؛ یعنی تصویری به عرض ۲۴٫۸۹ میلیمتر و بلندی ۱۸٫۶۷ که به نسبت ۴:۳ (یا به اعشاری ۱٫۳۳) ترجمه می شد. دلیل استفاده از این نسبت توسط دیکسون کاملا در تاریخ سینما روشن نیست و احتمالا یک انتخاب سلیقه ای و حاصل از آزمایشات بوده است، اما این نسبت در تاریخ باقی می ماند. در سال ۱۹۰۹ کمپانی Motion Picture Patent Company (شرکت ثبت اختراعات تصاویر متحرک) که مورد اعتماد شرکت های فیلمسازی بزرگ آمریکایی که اغلب به دلیل انحصار طلبی علمی زیر نظر توماس ادیسون بوده است، استانداردهایی را جهت ضبط و پخش تصاویر در آمریکا وضع کرد که جهت پخش می بایست از فیلم های ۳۵ میلیمتری با سوراخ های نگاتیو ادیسونی و به بلندی ۴ سوراخ هر فریم (یا همان نسبت ۴:۳) استفاده می شد؛ اینگونه این نسبت در آمریکا تثبیت شد. برای مدت زیادی این نسبت در تاریخ سینما باقی ماند. با ورود سینمای ناطق سینک شده (تصویر و صدا هماهنگ) در سال ۱۹۲۹ که صدا به شکل تصویری و اپتیکال بر کناره ی نگاتیو حک می شد؛ باعث تغییر کوچکی در نسبت تصاویر شد. در سال ۱۹۳۲ آکادمی علوم و هنرهای تصاویر متحرک جهت جایگیری نوار اپتیکال صدا، بالا و پائین کادر تصویر را ماسک کرده و به نسبت ۱٫۳۷ می رسد. این نسبت که به نسبت ۱٫۳۳ بسیار نزدیک است و حتی گاهی به جای همدیگر استفاده می شدند، توسط آکادمی به Academy Ratio یا نسبت آکادمی معروف شد و تبدیل به استاندارد تصاویر سینمایی برای نسل بعدی فیلم رونده ها شد.

از بزرگترین تغییرات نسبت تصاویر سینمایی می توان با ورود برادر کوچک سینما، یعنی تلویزیون در دهه ۱۹۵۰ و شروع جنگ پرده عریض یاد کرد. از آنجایی که در آن زمان بینندگان همواره تصاویر را در نسبت ۴:۳ بر روی پرده های سینما دیده بودند؛ قطعا طبیعی است که تلویزیون نیز به همان شکل و نسبت ظاهر شد. مانند فرزندی جدید در خانواده، تلویزیون تمام توجهات را به سمت خود جلب کرد و باعث کاهش بینندگان و سینما رونده ها شد. کمپانی های مختلف سینمایی با مقاصد تجاری و جهت برگرداندن بینندگانی که به واسطه ورود تلویزیون از دست داده بودند؛ تصمیم گرفتند با ارائه تجربه و چیزی که در تلویزیون نمی توانستد به بینندگان ارائه دهند؛ جذابیت سینما را دوباره بازگردانند. در ۳۰ سپتامبر سال ۱۹۵۲ فیلمی به نمایش گذاشته شد که آغازگر جنگ یک دهه ای پرده های عریض و مفهومی جدید در زیبایی شناسی سینمایی بود. سیستم Cinerama با استفاده از سه دوربین ۳۵ میلیمتری که کنار هم چسپانده شده و هر کدام با لنز ۲۷ میلیمتری بر روی نگاتیو نوردهی می شدند؛ توانست تصویری به بلندی ۶ سوراخ نگاتیو ۳۵ میلیمتری ارائه دهد که این فرآیند با استفاده از سه دوربین، میدان دیدی به اندازه ۱۴۷ درجه را با نسبت تصویری ۲٫۵۹ به بیننده هدیه می کرد. سینه راما با پخش بر روی یک پرده خمیده و با استفاده از سه پروژکتور و استفاده از صدای محیطی ۷ ترکه، یک موفقیت بزرگ در سینما بود که تا دو سال در تئاتر وارنر شهر نیویورک مورد استفاده قرار گرفت.

همانطور که احتمالا حدس زده اید؛ فرآیند سینه راما که با نیازمندی استفاده از سه دوربین و پروژکتور جهت ضبط و پخش همزمان، دارای مشکلات خاص خود است. یکی از آن مشکلات محدود بودن فاصله کانونی است که فیلمسازان به استفاده از یک فاصله کانونی و  لنز محدود بوده اند و آن، فاصله کانونی واید بوده است. با اینکه سینه راما در ابتدا با ضبط فیلم های توریستی و فیلم های مسافرتی تجربه جدیدی را برای حس مفهوم مکان به بینندگان می داد؛ چیزی بیشتر از یک دهه طول کشید تا در سال ۱۹۶۲ بالاخره از فرمت سینه راما برای یک فیلم درام و داستانی استفاده شود. سینما راما برای ضبط دو فیلم درام The Wonderful World of the Brothers Grimm و فیلم حماسی How the West Was Won استفاده شد. اصلی ترین مشکل سینه راما هزینه ی زیاد جهت ضبط و پخش فیلم ها در سالن های سینما بود. اما تجربه ی پرده عریض اینقدر برای بینندگان جذاب بود که دیگر استودیو فیلمسازی در هالیوود منتظر نمانده و ۸ ماه پس از پخش اولین فیلم سینه راما؛ در آوریل سال ۱۹۵۳ استودیو پارامونت اولین فیلم پرده عریض Flat و سطح صاف را روانه سینماها کرد. فیلم Shane که در اصل در نسبت آکادمی (۱٫۳۷:۱) ضبط شده بود؛ توسط استودیو پارامونت بالا و پائین تصویر حذف شده بود و به نسبت پرده عریض ۱٫۶۶:۱ دست یافته بود. نتیجه تفاوت چندانی نداشت؛ اما نکته قابل توجه تفاوت سایز پرده ی نمایش بود که بر عکس پرده ی ۳۰ فوتی استاندارد بر روی پرده ۵۰ فوتی در ریدیو سیتی نیویورک بر روی سیستم صدای سه کاناله استریوفونیک پخش می شد.

حذف کردن بالا و پائین کادر جهت رسیدن به یک تصویر پرده عریض قطعا راه ایده آل نبود و استودیو پارامونت به این موضوع آگاهی داشت. با بزرگ شدن پرده های نمایش؛ تکنیک بزرگ کردن تصویر باعث بزرگ شدن گرین و نویزهای تصویر شده و تصویری نه چندان مطلوب ارائه می داد.

با دیدن پتانسیل سینه راما؛ مدیران استودیو فاکس قرن بیستم به دیدار پروفسور Henri Chretien در فرانسه رفتند که مخترع تکنیکی با عنوان Anamorphoscope بود که در دهه ۱۹۲۰ میلادی آن را اختراع کرده بود. Anamorphoscope از لنز خاصی جهت تحریف و فشرده کردن تصویر استفاده کرد که تصویر را فقط از یک طرف تحریف می کرد و به نوعی آن را فشار داده و در هم می کرد و سپس دوباره در زمان پخش با استفاده ار پروژکتور، تصویر مذکور را با نسبت عادی و برعکس کردن فرآیند فشرده سازی پخش می کرد. با استفاده از یک لنز ۲:۱ آنامورفیک این فرآیند که فاکس آنرا CinemaScope نام نهاد یک تصویر با نسبت ۲٫۳۵:۱ را به استفاده از نگاتیو معمولی ۳۵ میلیمتری با ۴ سوراخ تحویل می داد. سینما اسکوپ برای اولین بار در فیلم Robe در سال ۱۹۵۳ استفاده شد که یک موفقیت بزرگ تجاری بود.

قطعا برنده این جنگ پرده های عریض، سینما اسکوپ و کمپانی فاکس قرن بیستم بود و با این که لنزهای آنامورفیک دارای مشکلات خاص خود در آن زمان بود؛ بسیار کم هزینه تر و مناسب تر جهت ساخت و پخش بود و نیاز به تغییرات اساسی در سیستم های نمایش فیلم در سالن های سینما نداشت. تمام استودیوهای دیگر فیلمسازی فرمت خود را به سینما اسکوپ تغییر دادند. البته همه استودیوها به جز پارامونت. البته که گزینه بهتری از حذف بالا و پائین تصویر برای رسیدن به پرده عریض بوده است، اما سینما اسکوپ مشکل گرین تصویر را به صورت کلی حل نکرد. حداقل نه به گونه ای که استودیو پارامونت خواستار آن بود. به همین دلیل پارامونت سیستم جدید پرده ی عریض خود را با نام VistaVision معرفی کرد. تکنیک VistaVision فیلم نگاتیو ۳۵ میلیمتری را به بغل چرخانده و به شکل افقی درآورده که به اندازه ۸ سوراخ بزرگ بوده و نسبت تصویری ۱٫۸۵:۱ را تحویل می دهد. سپس جهت پخش نهایی بر روی نگاتیو ۳۵ میلیمتری استاندارد و با جهت درست فیلم چاپ و نمایش داده می شد که حاصل تصویری با گرین بسیار کمتر بود. اولین فیلم VistaVision کریسمس سفید در سال ۱۹۵۴ بود و بعدها در فیلم های بسیار زیاد دیگر همچون فیلم حماسی ده فرمان استفاده شد و شاید معروف ترین استفاده از این تکنیک مربوط به آلفرد هیچکاک فقید باشد که بسیاری از فیلم هایش مانند برای گرفتن یک دزد، سرگیجه و شمال از شمال غربی را بر روی سیستم VistaVision ضبط کرد.

تکنیک های پرده عریض دیگری نیز در دهه ۵۰ معرفی شدند همچون: سوپر اسکوپ، تکنی راما، سینه میراکل، ویستاراما و… . اما همیشه محدودیت این تکنیک ها به فیلم ۳۵ میلیمتری بود و برای تصاویر بزرگ تر و بهتر، مخترعان و مهندسان فیلم باید به سمت فرمت های بزرگتر می رفتند. فرمت Todd AO که توسط یکی از مخترعان سینه راما و تهیه کننده معروف برادوی، مایک تاد، و American Optical Company ساخته شده بود؛ یک فرمت فیلم ۷۰ میلیمتری بود که قصد داشت همان کاری را که سینما راما انجام می داده را انجام دهد اما فقط با استفاده از یک دوربین و یک پروژکتور جهت پخش. با استفاده از نسبت تصویری ۲٫۲۰:۱  فرمت Todd AO برای اولین بار در فیلم Oklahoma راجر و هامراستاین در سال ۱۹۵۵ و بعد از آن در فیلم Around the World in ۸۰ Days استفاده شد. هر دو این فیلم ها موفقیت بزرگ تجاری بودند که باعث شد فیلم های موزیکال دیگری از راجر و هامراستاین همچون South Pacific و Sound of Music ساخته شوند. با ورود لنزهای D۱۵۰ تکنیک Todd AO فیلم Patton را برای ما زنده کرد.

کمی قبل تر در سال ۱۹۵۴ در میان هیاهوی فیلم های پرده عریض، کمپانی کوچکی به نام Panavision جهت جبران کمبود لنزهای آنامورفیک، شروع به ساخت لنزهای آنامورفیک برای دوربین ها و پروژکتورهای سینمایی کرد. با شروع تولید لنز برای فرمت سینما اسکوپ؛ پاناویژن کم کم تبدیل به استاندارد صنعتی و حل کننده مشکل های سیستم های سینمایی شد و در انتهای دهه ۵۰، پاناویژن خود فرمت جایگزینی برای سینما اسکوپ شد. پاناویژن با استفاده از شهرت خود شروع به ابداع سیستم ها و فرمت های جدید در سینما کرد که می توان به دوربین MGM۶۵ اشاره کرد که با استفاده از نگاتیو ۷۰ میلیمتری برای ضبط صحنه معروف مسابقه ارابه ها در فیلم بن هور در سال ۱۹۵۹ استفاده شد که از نسبت تصویری ۲٫۷۶ استفاده می کرد. دوربین MGM۶۵ در نسخه های جدید خود تبدیل به دوربین Super Panavision ۷۰ می شود که مانند دوربین MGM۶۵ بوده؛ با این تفاوت که از لنزهای معمولی مدور استفاده می کرده و نه از لنزهای آنامورفیک تا تصویری با نسبت ۲٫۲۰:۱ را ضبط کند. این دوربین در فیلم لورنس عربستان استفاده شده که برنده بهترین فیلمبرداری سال ۱۹۶۲ در آکادمی اسکار می شود.

مشکل نگاتیو ۷۰ میلیمتر، هزینه گزاف آن بود. با پیشرفت روند شیمیایی ظهور فیلم های ۳۵ میلیمتری که حاصل آن کم شدن مشکل گرین در تصاویر بود؛ نگاتیو ۷۰ میلیمتری و برادرزاده آن یعنی IMAX که در دهه ۷۰ معرفی می شود؛ فقط به فیلم های مخصوص و محدودی که نیاز به این نوع تصاویر دارند محدود شد.

در اواخر دهه ۱۹۸۰ میلادی و زمانی که در تلویزیون برنامه های لازم جهت معرفی استاندارد HDTV در حال انجام بود؛ مهندس Kerns H. Powers نسبت تصویری جدیدی را برای تلویزیون معرفی کرد. نسب تصویری ۱۶:۹ یا ۱٫۷۸ یک نوع  مصالحه ای بین سینما و تلویزیون بود. زیرا این نسبت از نظر هندسی دو نسبت قبلی بزرگ سینما و تلویزیونی (یعنی ۱٫۳۳ و ۲٫۳۵) را در خود می تواند داشته باشد و به صورت کامل نمایش دهد. پس اینگونه و با یک مصالحه؛ نسبت تصویری ۱۶:۹ معرفی شده و استاندارد نسبت تصاویر ویدئویی همچون DVD، HD و Ultra HD می شود.

حقیقت این است که نسبت های تصویری می توانند راه خوبی برای داستانگویی و ارتقاء تجربه فیلم دیدن باشند و معناها و مفهوم های تماتیک مختلفی را به بیننده منتقل کنند. روش استفاده از نسبت های تصویری می تواند کاملا آزادانه توسط فیلمسازان انجام شود و هر روزه شاهد روش های جدیدی از خلاقیت در استفاده از شکل و اندازه کادر هستیم.

منبع: FilmmakerIQ