Home Theater Center
مرکز بررسی سیستم های صوتی و تصویری

نمایشگرها

PQ EOTF چیست؟

PQ EOTF به کالیبراتور نشان می دهد نمایشگر در نمایش شدت و جزئیات روشنایی به چه میزان به سورس وفادار است.

این وقتی مهم می شود که با محتوای HDR سر و کار داریم, کالوریست (رنگ شناس) هر صحنه را با روشنایی مشخص کدگذاری می‌کند، به‌ عنوان مثال، اگر سوژه ای نورانی در صحنه‌ وجود داشته باشد که قرار است 1000 نیت روشن شود, نمایشگر باید آن را با شدت 1000 نیت نمایش دهد. با این حال، همه تلویزیون ها این کار را به خوبی انجام نمی دهند. PQ EOTF به ما نشان می دهد که یک نمایشگر چقدر این عملکرد را با دقت و نزدیک به سورس تصویر اجرا می کند.

در تست PQ EOTF سه سطح روشنایی تعریف می کنیم, 600 نیت,1000 نیت و 4000 نیت که نهایت روشنایی هایلایت ها در مراحل DI (اصلاح رنگ) می باشد. این کار را به این دلیل انجام می‌دهیم که نمایشگرهای مختلف به طور متفاوتی از محتوای روشن نمونه برداری می‌کنند، و شکل و وفاداری نمایش تصویر در نمایشگرهای مختلف متفاوت است.

در نمودار PQ EOTF ما یک خط چین هدف داریم که نمودار روشنایی در مسترینگ است, و دو خط آبی کمرنگ که محدوده 600 نیت و آبی پر رنگ که محدوده 1000 نیت را نمایش می دهند, هرچقدر خطوط رنگی با خط چین هدف بیشتر مطابقت داشته باشند, نمایشگر محتوا را دقیقاً همانطور که کالوریست تنظیم کرده است نمایش می دهد.

نمایشگرهای مختلف دارای حداکثر روشنایی متفاوتی هستند، هرچقدر خطوط رنگی مطابق با خط چین هدف باشد, نشان دهند دقت و توان نمایشگر در نمایش هالایت ها روشن و شدت روشنایی هست که کالوریست تنظیم کرده است.

هنگامی که خطوط رنگی زیر نقطه چین هدف قرار دارند، این بدان معناست که نمایشگر نمی تواند در آن شدت روشنایی جزئیات را آنگونه که کالوریست تنطیم کرده است نمایش دهد, این مورد رایج ترین ضعف نمایشگرهای ارزان و میانه قیمت بشمار می رود, که به علت کم بودن شدت روشنایی پنل نمایشگر و در مواردی ضعف پروسسور تصویر در تنظیم "Tone Mapping" می باشد.

پایین تر از نمودار خط چین هدف

اگر خطوط بالای خط نقطه چین باشند، به این معنی است که نمایشگر آن صحنه‌ها را روشن‌تر از آنچه باید نمایش می‌دهد, که باعث روشن شدن بیش از حد هایلایت ها و از دست رفتن جزئیات سوژه می شود.

بالاتر از نمودار خط چین هدف

در حال حاظر ایده ال ترین نمایشگر در محتوای HDR آنهای هستند که از 400 نیت تا مجدوده 1500 تا نهایت 2000 نیت می توانند خط چین هدف را دنبال کنند, این نوع از نمایشگرها در محتوای HDR و دالبی ویژن دقیق ترین و روشن ترین تصاویر را نمایش می هند.

 ایده ال و نزدیک به نمودار خط چین هدف

 عملکرد PQ EOTF یک عامل بسیار مهم در دقت کلی یک نمایشگر در نمایش تصاویر HDR است. دقت PQ EOTF کاملاً توسط پروسسور تصویر کنترل می‌شود، و این یکی از مواردی است که حتی نمایشگرهای سطح بالا گاهی اوقات ضعیف عمل می کنند!

درک میزان دقیق نمایش سطوح روشنایی HDR توسط  پروسسور نمایشگر نشانگر واضحی از تجربه کلی تصاویر HDR در آن نمایشگر می باشد.

منابع مرتبط:

مراحل اصلاح رنگ فیلم

Tone Mapping چیست؟

+HDR10 و Dolby Vision

نگاهی اجمالی به سامسونگ S95C

 نمایشگر نسل دوم QD-OLED سامسونگ مدل S95C حدوداً دوماه پس از اولین نمایش جهانی برای من جایگزین نمایشگر بسیار عالی S95B شد, که اولین نمایشگر اولد با تکنولوزی کوانتومی بود. در این مطلب نگاهی دارم به کیفیت تصویر و تفاوت های S95B با S95C برای اطلاع از مشخصات فنی هر دو نمایشگر به سایت سامسوگ مراجعه کنید.

بریم ببینیم نمایشگر پرچم دار جدید سامسونگ با کد رفرنس S95C چی برای گفتن دارد:

 اولین برتری S95C نسبت به S95B روشنایی 1400 نیتی در منابع HDR در مقایسه با حدوداٌ 1000 نیتی S95B است.

در S95C درخشش و جزئیات هایلایت ها بسیار بسیار بالاتر از نسل قبل و به جرات میگم بالاتر از تمام پرچم دارهای دیگر برندهاست. در تست های که انجام شده است روشنایی و دقت رنگ در S95C از ال جی G3 با تکنولوژی MLA هم بالاتر بوده است.

در پنل ها MLA (Micro Lens Array) در لایه آخر به جای صافی رنگ از یک لایه منشور کننده رنگ که شامل بیش از 42 میلیارد لنز هستند استفاده شده است تا تکنولوژی شبیه به لایه کوانتومی سامسونگ بروی پنل های WRGB ایجاد کند.

کیفیت نوردهی پیکسل ها در S95C تا به امروز بالاترین CRI ممکن را برای یک نمایشگر خانگی تولید کرده است, CRI 97 دقت رنگ خارق العاده ای را می تواند ایجاد کند.

در منابع نوری ما شاخصی داریم به نام CRI یا Color Rendering Index یعنی شاخص بازنمایی رنگ, بالاترین CRI موجود نور خورشید است با CRI 100 در منابع نوری چه در سینمایی, عکاسی و نورهای پس زمینه نمایشگرهای ال سی دی کیفیت CRI باید بالای 90 باشد تا بتوان گفت نوری با کیفیتی داریم, نورهای با CRI پایین تر از 85 را ما منابع نوری بی کیفیت می نامیم, در نورهای با CRI پایین ما حتی نمی توانیم رنگ ها را به صورت واقعی ببینیم, چه برسه به این که در تصویر برداری, عکاسی و به عنوان نور پس زمینه برای نمایشگرهای ال سی دی از آن استفاده کنیم. ضعف کیفیت CRI در نمایشگرهای OLED هم بسیار رایج است, کیفیت نوری که هر پیکسل تولید می کند بسته به مواد ارگانیکی که در آن پنل استفاده شده است تفاوت دارد. کیفیت نور پنل های اولد رایج معمولا زیر 90 CRI است. در نمایشگرهای QLED پرچم دار سامسونگ از یک لایه بک لایت با نور زرد پشت لایه نور سفید استفاده می شود, که در تبلیقات نور پس زمینه دوگانه نیز نام برده می شود, در واقع لایه نور زرد برای بالا بردن کیفیت CRI نوری استفاده می شود تا بازسازی رنگ ها هرچه بهتر و نزدیک به واقعیت انجام شود.

سامسونگ با فناوری Intellisense AI V2 در چیپ تصویر S95C با کمک هوش مصنوعی بسیار بهینه تر از نسل قبل به پیکسل ها برای روشن شدن و تولید گستره رنگ ها فرمان می دهد, نتیجه این فناوری مصرف برق کمتر و روشنایی بیشتر در نقاط نوری پیجیده ای هست که در پنل های اولد رایج معمولا باعث خاموش یا بیش از حد روشن شده هایلایت ها می شود.

در تست های که من انجام دادم Gray Uniformity در S95C سامسونگ حتی از S95B که در نوع خود همچنان بسیار دقیق بحساب میاد بالاتر است, TINT رنگ دقیق تری دارد, در S95C به دلیل چیدمان Triangular RGB پیکسل ها میزان نشر نور سبز و آبی از پیکسل ها به کمترین حد خود رسیده و پنل را به نمایشگرهای اصلاح رنگ مسترینگ نزدیک کرده است.

 Color volume که من در پنل کوانتوم اولد S95C سامسونگ نجربه کردم حتی نمیشه در نسل قبلی همین نسل از پنل های کوانتومی سامسونگ تجربه کرد! حجم و دقت رنگ ها در در دامنه RGB به شکل خیره کننده ای بالا و دقیق هستند.

کلام آخر:

با تجربه من نمایشگر سامسونگ QD-OLED S95C بالاترین دقت رنگ, روشنایی و هوشمند بودن چیپ تصویر برای درک و نمایش جزئیات تصویر در صحنه های بسیار روشن یا تاریک را دارد. یک نمایشگر ایده ال برای محتوای HDR و یک رفرنس برای تست و بررسی محتوای سینمایی 4K HDR است.

خوش باشید

موارد مرتبط:

Samsung S95B QD-OLED

پنل VA یا IPS

QLED TV

پنل VA یا IPS

به طور کلی اگر بخوام یک مقایسه دیدگاهی داشته باشم, پنل های VA رنج بسیار گسترده تری از پنل های IPS شامل میشن. در بازار نمایشگرها ما پنل های VA بسیار رده پایینی داریم که بروی مانیتورها و نمایشگرهای ارزان قیمت استفاده میشن, که هیچ تکنولوژی خاصی ندارن و صرفاُ یک آرایش پیکسلی ساده در صفحه کریستالیشون هستند. پنل های IPS در زمان عرضه کمی تعادل بازار بهم زدن و رنج محصولات میانه قیمت بهتری عرضه کردن, مخصوصاً در لپ تاپ ها و مانیتورها محبوبیت پنل های IPS بیشتر بود.

اما پنل های VA رنج محصولات و کیفیتی گسترده ای را ارائه می کرد, اگر VA ها از صفر تا صد شامل بشن, IPS ها نهایتاً چهل تا شصد درصد شامل میشن. تازه شصد درصد هم با ارفاق, در قدیم مقالاتی که نوشته می شد و پنل های IPS برتر معرفی می کردن, معمولا پنل های VA صفر تا چهل درصد با پنل های چهل تا شصد درصد IPS مقایسه می کردن و همه جا می نوشتن که IPS ها برتری های مثل "رسپانس تایم" "رفرش ریت" دقت رنگ و پوشش رنگ بهتری نسبت به VA ها دارند. در سال های پیش پنل های IPS رایج تطابق بهتری با رنج محصولات تجاری بازار را داشتند.

اما چیزی که این بازی عوض میکنه این هست که پنل های VA به شدت در حال توسعه هستند, همین امروز هم VA ها در حال به روز شدن هستن, اما IPS ها با این که در چند سال پیش به روز شد, و پنل های ADS IPS عرضه شد اما آنچنان نتواستن به استاندارد های بالای تصویر دست پیدا کنند. آرایش پیکسل های IPS ها به شکل کمانی هستند, تمام نمایشگرهای ارزان قیمت و کمی قدیمی IPS همین آرایش پیکسلی کمانی دارند. در ADS پنل ها آرایش پیکسلی تغییر کرد تا فقط تطبیق نوری کمی بهتری از قبل داشته باشند, و هیچ برتری دیگر در پوشش رنگی و مشخصات تصویری بهتر از نسل قبل نداشتند. تصویر زیر:

IPS ها و زیر مجموعه آن ADS ها خیلی تکنولوژی پیشرفته ای ندارند و برای نمایشگرهای که نیاز به پوشش رنگ بالا, حجم رنگی و استانداردهای بسیار پیشرفته هست پنل های مناسبی نیستند. به همین دلیل IPS ها همیشه در یک لول متوسط قرار میکیرند و هیچ وقت سطحشون بالاتر نمیره.

این در حالی که پنل های VA به شدت پیشرفت کردند و تمام ضعف های که بهشون وارد بود توسط برندهای مثل سامسونگ و سونی و هایسنس برطرف شده است. و در حال حاظر پنل های سطح بالای VA به هیچ عنوان با IPS پنل ها قابل مقایسه نیستند و بسیار سطح بالاتری دارند. تا جای که امروز برندهای مثل سامسونگ و سونی به هیچ عنوان در مدل های پرچم داری که معرف تکنولوژی این برندها هستند از پنل های IPS استفاده نمی کنند و همگی پنل های توسعه یافته VA هستند.

به همین دلیل ال جی هیچ وقت نتوانست با لاین IPS ها به سطح پنل های VA برسه و با نسل نانوسل ها که همان ADS IPS ها هستند, میانه بازر نمایشگرهارو به خود اختصاص داد. به همین دلیل OLED ها را گسترش میده و در خط مقدم رقابت قرار میده. فیلیپس هم در این رقابت میان رده های IPS هست اما این کمپانی هم در مدل های پرچم دار از پنل های VA و اولد استفاده می کند.

پنل های VA به دلیل سادگی ساختارشون تطبیق پذیری بسیار بالاتری با چیپ تصویر دارند, به همین دلیل پنل های VA بسیار هماهنگ تر با چیپ تصویر ارتباط برقرار میکنن و کمپای ها به راحتی می توانن چیپ تصویر با پنل های VA تطبیق بدن و به خواست نهایی نزدیک بشن.

پنل های IPS ضعف ذاتی دارن, آرایش پیکسلی IPS ها به شکلی که در بهترین نوع هم بک لایت نشت نوری داره, به دلیل حفره های که بین پیکسل ها هست به هیچ عنوان نمیشه نشت نوری به صفر نزدیک کرد. یا حتی زیر بیست تا سی درصد نزدیک کرد. و حتما نشت نوری از ساب پیکسل ها در IPS پنل ها داریم.

 سامسونگ با ساخت پنل های VA کوانتومی با نمایش غنی رنگ ها از رنچ بسیار کم نور تا بسیار بالا و دقت نوری تا یک درصد نوری و از آن طرف شدت روشنایی تا 1800 نیت روشنایی در محتوای HDR عملا امکان رقابت از IPS پنل ها گرفت. بهترین ADS IPS ها بالای پنج درصد روشنایی می توانن نمایش بدن و در بهترین نوع به نهایت روشنایی مورد نیاز در محتوای دالبی ویژن و HDR نمی رسند.

 در آخر باید بگم پنل های IPS به دلیل داشتن زاویه دید بهتر در مدل های ارزان و میانه قیمت گزینه بهتری برای استفاده خانواده و روزمره هستند. اما پنل های پیشرفته VA به دلیل کنتراست بسیار بالا, نمایش غنی رنگ ها و امکان نمایش جزئیات تصویر در نماهای تاریک برای ویدئوفایل ها و نمایش فیلم های HDR توصیه می شود.

خوش باشید

بررسی ال جی NANO95

ال جی NANO95 از مدل های بالارده سری تجاری NanoCell هاست. من این فرصت را داشتم تا این نمایشگر تست و کالیبره کنم, نتیجه این تست کوتاه را در ادامه مطلب براتون می نویسم:

برای چک کردن مشخصات کاتالوگی بی اهمیت این نمایشگر به سایت رسمی سازنده مراجعه کنید. من در این مطلب فقط به نکات مثبت و منفی و کیفیت تصویر این نمایشگر می پردازم.

در این تلویزیون از پنل IPS با نور پس زمینه Full-Array استفاده شده است, که نسبت به پنل های IPS رده پایین تر ال جی با نور پس زمینه Edge کیفیت و روشنایی تصویر بالاتر و کثیفی تصویر کمتری شاهد هستیم. سری نانوسل ال جی در زاویه دید و عدم بازگشت نور محیطی در مقایسه با پنل های VA بی رقیب هستند.

Gradient یا شیب رنگ با توجه به پنل 10 بیتی قابل قبول بود, یکم پنل تمایل به سمت رنگ های قرمز و سبز داره که با کالیبراسیون دقیق برطرف خواهد شد. با توجه به IPS بودن نمایشگر من از شیب رنگ راضی بودم. فضای رنگ DCI P3 و Rec 2020 به ترتیب 85 و 62 درصد هستند که برای پنل IPS اعداد قابل قبولی بحساب میاد.

نانو 95 ال جی عمق رنگ مشکی متوسطی دارد, که باز باید اشاره کنم از پنل های IPS نمیشه انتظار عمق رنگ مشکی عمیقی داشت. سیستم local dimming این نمایشگر هم طبق انتظاری که از ال جی داریم بسیار ضعیف عمل می کند و در صورت فعال بودن لوکال دیمینگ  Blooming یا بیرون زدگی رنگ سفید بسیار شدید و اذیت کننده ای شاهد خواهیم بود. تنها نکته مثبت این پنل در نمایش رنگ مشکی به لطف نور پس زمینه تمام صفحه یکنواختی قابل قبول نور است.

کنتراست این پنل کاملا نا امید کننده ست! شدت کنتراست 560:1 برای یک پنل بالارده با نور پس زمینه تمام صفحه بسیار عدد ضعیفی بحساب میاد! این عدد مقایسه کنید با پنل کوانتومی سامسونگ Q70A با کنتراست خیره کننده 7398:1... از پنل های IPS انتظار کنتراست بالایی نداریم, اما ال جی در نانو 95 واقعاً ضغیف عمل کرده است.

 مورد بعدی که در پنل های HDR بسیار حائز اهمیت است, شدت روشنایی پنل در نمایش محتوای SDR و HDR است. برای نمایش محتوای استاندارد SDR به حدود 600 نیت روشنایی و برای محتوای HDR و +HDR10 و دالی ویژن بین 1000 تا 1300 نیت روشنایی نیاز هست تا نمایشگر توان به نمایش گذاشتن هایلایت های روشن را داشته باشد. ال جی نانو 95 در محتوای SDR به نهایت روشنایی 360 نیت میرسد! در نمایش پنجره 2 درصد در محتوای استاندارد تنها 178 نیت روشنایی دارد. و در محتوای HDR نهایت روشنایی کل صفحه به 593 نیت میرسد, در پنجره 2 درصد که همان هایلایت های درخشان در محتوای HDR هست, این پنل به عدد 247 نیت میرسد که بسیار عدد کمی بحساب میاد. نانو 95 ال جی شدت روشنایی برابر با نصف استاندارد تعریف شده محتوایی SDR و HDR را می تواند به نمایش بگذارد.

 وضوح تصویر نانو 95 مثل دیگر مدل های سری نانوسل چندان جالب و دقیق نیست! ال جی پنل های IPS و OLED رده بالایی تولید می کد, اما در ساخت چیپ تصویر واقعاً در مقایسه با سونی و سامسونگ ضعیف است. با این که از تراشه نسل پنجم α9 در این پنل استفاده شده است, اما بازهم ضعف در پردازش تصاویر به ویژه کورومای رنگ و امکان ارتقاء کیفیت تصاویر استاندارد و حتی فول اچ دی را نزدیک به وضوح اصلی پنل شاهد هستیم! احساس می کنم چند ساله ال جی هیچ تلاشی برای ساخت پروسسورهای تصویر بهتر نمی کند! و فقط بروی ساخت و فروش پنل های OLED و IPS به دیگر کمپانی ها تمرکز کرده است. بزرگترین ضعف نمایشگرهای ال جی در مقایسه با رقبا همین پروسسورهای ضعیف و قدیمی است.

در نانو 95 چند نکته بسیار عجیب دیدم که واقعاً تعجب کردم! این نمایشگر مجهز به پنل 8K 120 هرتزی هست, اما نه نرخ نوسازی متغیر دارد و نه از FreeSync و G-SYNC و نه از VRR پشتیبانی می کند! (ضعف پروسسور تصویر)

تاخیر ورودی این پنل هم در مقایسه با رقبا چندان جالب نیست:

1080p @ 60Hz 16.2 ms

4k @ 60Hz 16.1 ms

4k @ 60Hz + 10-Bit HDR 16.2 ms

4k @ 120Hz 7.7 ms

در کل من ال جی نانو 95 و کل سری های نانوسل ها را برای کاربران غیر حرفه ای پیشنهاد می کنم. و باز هم مثل همیشه توصیه می کنم زیاد به اعداد و ارقامی که ما اودیو و ویدئو فایل ها اعلام می کنیم توجه نکنید و از کامپوننت هاتون لذت ببرید.

خوش باشید

Samsung S95B QD-OLED

 بالاخره سامسونگی که سالها بود نمایشگرهای OLED مسخره می کرد, و در تبلیغات مختلف اولدهارو بدردنخور معرفی می کرد و همیشه نمایشگرهای کوانتومی خودشو بهترین تکنولوژی نمایشگرها میدانست. امسال از تلویزیون های QD-OLED هاش رونمایی کرد, اما نه اولدهای رایجی که ال جی و سونی تولید می کنند, سامسونگ آمد و نسل جدیدی از نمایشگرهای کوانتومی اولد را رونمایی کرد و خواست به رقبای خودش نشان بده که باید نمایشگرهای اولد را با این کیفیت و استانداردهای بی رقیب بسازید.

 اول بریم ببینیم اولدهای کوانتومی چی هستن و اصلا با اولدهای معمولی چه تفاوتی دارند و بعد به سامسونگ S95B می پردازیم.

تفاوت ساختاری بین اولدهای کوانتومی با انواع رایج در منبع نوری آنهاست, در اولدهای کوانتومی سامسونگ یک لایه ارگانیک آبی رنگ وظیفه ی نوردهی به پیکسل های نمایشگر را برعهده دارد, در حالی که در انواع قدیمی اولدها این لایه ارگانیک سفید رنگ داریم که منبع نوردهنده به پیکسل ها از همین لایه سفید تامین می شود.

تفاوت اصلی که کوانتوم اولدها با اولدهای عادی دارند به غیر از منبع نوری متفاوت در ساب پیکسل های کوانتومی هست که هر کدام هزاران عناصر کوانتومی دارند, که نور را منشور به میلیون ها طیف نوری دیگر می کنند, و این بزرگترین تفاوت و برتری بین کوانتوم اولدها با اولدهای عادی است. برای آشنایی بیشتر با تکنولوژی نمایشگرهای کوانتومی این مطلب را مطالعه کنید.

برتری بزرگی که کوانتوم اولدهای سامسونگ با اولدهای عادی دارند, شدت روشنایی بسیار بالاتر و با میزان (automatic brightness limiter) به اختصار ABL است, این یعنی روشنایی و درخشش رنگ ها در کوانتوم اولدها بسیار بالاتر و میزان کاهش روشنایی پنل بسیار کمتر است. در پنل های عادی اولد اگر تصاویر روشن و نور سفید با شدت زیاد نمایش داده شود, نمایشگر برای جلوگیری از گرم شدن بیش از حد توان و آسیب رسیدن به پیکسل ها شدت روشنایی را به صورت خودکار کم می کند! ABL یا همان محدود کننده خودکار روشنایی یکی از بزرگترین مشکلاتی هست که نمایشگرهای اولد دارند, اما پنل های کوانتوم اولد سامسونگ ABL بسیار کمی دارند و شدت روشنایی تقریباً در یک رنج نزدیک بهم قرار میگیرند.

نمایشگرهای کوانتوم اولد رنگ های قرمز, سبز و زرد را تا سه برابر روشن تر و غنی تر نمایش میدن, این غنای رنگ به حدی بالاست که تا به امروز در هیچ نمایشگری تجربه نشده است.

برتری دیگر کوانتوم اولد Uniformity بهتر در مقایسه با اولدهاست, به دلیل عدم نشر نور از پیکسل ها یکنواختی رنگ بیشتر است, اگر در اولدها در بعضی از صحنه ها لکه های نوری و کثیفی تصویر وجود دارد, در پنل های کوانتوم اولد تا 99 درصد یکنواختی رنگ بهتری شاهد هستیم.

در نمایشگرهای اولد عادی TINT رنگی آبی و سبزی داریم که در تمام اولدها با دقیق ترین کالیبراسیون وجود دارد, اما در کوانتوم اولدها TINT رنگ کاملا تمیز و خالصی داریم.

برتری دیگری که پنل های کوانتومی دارند شیب رنگ است, شیب رنگ یعنی تمامی رنگ هارو از تیره بریم به سمت روشن, پنل های کوانتومی چه در QLED ها و حالا در QD-OLED ها قدرت نمایش تمامی طیف های رنگی دارند و به ویژه در کوانتوم اولدها اون شکستگی رنگ هارو به هیچ عنوان نداریم.

یکی دیگر از برتری های مهم کوانتوم اولدهای سامسونگ در مقایسه با ال جی و سونی در Image Retention یا احتباس تصویر موقت هست, در تمام مدل های رایج نمایشگرهای اولد اگر چند دقیقه ای در منوی کنسول بازی چرخی بزنید یا مدتی روی شبکه تلویزیونی با لوگوی ثابت بمانید, وقتی از منوی دستگاه یا شبکه خارج بشید, خط های سفید و بخش های بسیار روشن تصویر برای چند ثانیه حاله ای ازشون بروی تصویر باقی میمونه! اما احتباس تصویر در کوانتوم اولدهای سامسونگ به هیچ عنوان وجود ندارد. ( احتباس تصویر با سوختگی پیکسل اشتباه نگیرید, تا زمانی که از پنل های ارگانیگ به هر نوع استفاده می شود مشکل سوختگی پیکسل ها هم وجود دارد)

 نمایشگر S95B سامسونگ فضای رنگ DCI P3 99.95% و Rec 2020 91.53% دارد که خیره کننده است! و این نمایشگر را از لحاظ دقت رنگ با مانیتورهای اصلاح رنگ مستر در یک کلاس قرار می دهد.

سامسونگ لقب شکارچی پرچم داران روی S95B گذاشته و ویدئوفایل ها هم این نمایشگر را پادشاه HDR نامیده اند.

QLED TV

در این پست میخوام کمی در مورد نمایشگرهای (Quantum Light-Emitting Diode) QLED و ویژگی هاش در نمایش محتوای HDR صحبت کنم

در نمایشگرهای QLED یک لایه فیلتر با ذرات کوانتومی که از عناصر فلزی مثل کادیوم ساخته شده اند, بروی لایه ای که آرایش پیکسلی و نمایش محتوا هست قرار میگیرد.

لایه کوانتومی هر کدام از رنگ های به نمایش گذاشته شده توسط نمایشگر را به صورت منشور به چهار رنگ تبدیل می کند, و در عمل از هر رنگ چهار سایه رنگی (Shade Of Color) با طیف های مختلف ساخته می شود, که نتیجه میشه یک پوشش رنگی غنی و روشنایی خارق العاده بالا

 در نمایشگرهای عادی رده بالا پوشش رنگی حدود 80 درصدی در Rec. 709 داریم, که میشه در حدود 80 تا 90 درصد از پوشش رنگی DCI-P3 اما در نمونه های رده بالای کوانتومی ما بیش از 150 درصد پوشش رنگی Rec. 709 خواهیم داشت, که میشه 113 درصد DCI-P3 که استاندارد اصلی نمایش محتوای HDR است, که در نمایشگرهای رفرنس اصلاح رنگ DI استفاده می شود.

در نمایشگرهای رده بالای عادی (دقت کنید می نویسم رده بالا, ما با نمایشگرهای تجاری ارزان قیمت کاری ندارم) Color volume وقتی شدت نور از 600 نیت بالاتر میره رنگ های با غلظت بالا درصدی از خلوصشون از دست میدن, در بهترین حالت در حداکثر روشنایی 50 تا 60 درصد از غلظت رنگ را خواهیم داشت و بیشتر نور هست که نمایش داده میشه تا رنگ ها, اما در نمایشگرهای کوانتومی رده بالا ما تا 2000 نیت روشنایی و 90 تا 95 درصد از خلوص رنگ ها را خواهیم داشت, که فقط در نمایشگرهای رفرنس اصلاح رنگ ما تا 2000 نیت روشنایی با خلوص رنگ کامل شاهد هستیم.

برای نمایش محتوای HDR حداقل به 800 نیت روشنایی نیاز هست, که بهترین نمایشگرهای OLED به سختی به این شدت روشنایی نزدیک میشن, و به همین دلیل هست که هنوز OLED ها بهترین انتخاب برای نمایش محتوای HDR و دالبی ویژن نیستند.

به عنوان مثال در بالاترین مدل OLED سونی A90J در محتوای HDR زیر 800 نیت روشنایی داریم, در پترن 2 درصد 800 نیت و در پنجره 100 درصد حدود 180 درصد cd/m² شاهد هستیم! و در ال جی OLED C1 در نمایش محتوای HDR کمی بیشتر از 600 نیت در پترن 2 درصد زیر 800 نیت و در پنجره 100 درصد 130 نیت روشنایی داریم! مقایسه کنید با سامسونگ QN90A که در نمایش محتوای HDR تا 1800 نیت روشنایی داریم, در پترن پنجره 2 درصد بالای 1300 cd/m² و در پنجره 100 درصد عدد خیره کننده ی 730 نیت روشنایی داریم.

اگر عمق رنگ سیاه کامل در نمایشگرهای OLED یک برتری کامل نسبت به QLED ها ببینیم، اما همچنان از نظر من نمایشگرهای کوانتومی بهترین در حال حاظر برای نمایش محتوای HDR و دالبی ویژن هستند.

کالیبراسیون QLED های سامسونگ

 در ادامه مبحث تنظیمات کالیبراسیون و بنا بر درخواست مخطبان محترم در این پست تنظیمات کالیبراسیون نمایشگر های سامسونگ ارایه می شود.

در ابتدا ذکر این نکته را لازم می دانم که تنظیمات کالیبراسیون ارایه شده مورد تأیید جناب برزین می باشد.

تنطیمات کالیبراسیون که در ادامه مطلب می آید هر دو فرمت تصویری SDR  و HDR را پوشش می دهد ؛ و دارندگان LCD های TU ، RU و سری QLED سامسونگ می توانند از این تنظیمات کالیبراسیون استفاده کنند.

کالیبراسیون ال سی دی های LG

 

در کامنت های مطلب قبلی از من درخواست شد که تنظیمات مناسبی برای کالیبراسیون سینمایی در نمایشگرهای برندهای مختلف برای مخاطبان محترم ارایه دهم. در این مطلب به تنظیمات کالیبراسیون LCD LED های معمولی و نانو سل از برند LG پرداخته شده است.

در ابتدا ذکر چند نکته را لازم می دانم؛ ابتدا اینکه کالیبراسیون ارایه شده مورد تأیید جناب برزین می باشد.

دوم اینکه ممکن است دوستان تنظیمات مختلفی را برای کالیبراسیون روی سایت های مختلف، و بعضا سایت های بزرگ و معروف ببینند که شاید تنظیمات مناسبی برای کالیبراسیون نمایشگر برند مورد نظر نباشد و صرفا برای تخریب یک برند، چنین تنظیماتی برای کالیبراسیون ارایه می شود.

می توانید تنظیمات کالیبراسیون ارایه شده را انجام دهید و مقایسه ای داشته باشید بین این تنظیمات و تنظیماتی که در دیگر فروم ها ارایه می شود.

لیست تنظیمات در ادامه مطلب...

Pixel Shifting چیست؟

برای علاقمندان به سیستم های سینمایی، به خصوص طرفداران ویدیوپروژکتور های خانگی اصطلاح Pixel Shifting نا آشنا نیست. حال آنکه Pixel Shifter دقیقا چیست و این فنآوری در میان ویدیوپروژکتور های خانگی چه جایگاهی دارد موضوعی است که در این مطلب به آن می پردازیم.

به صورت کلی 3 فرمت پروژکتور با رزولوشن 4k در مارکت تصویر وجود دارد. Native 4k و True 4k و Pixel Shifter 4K  .

نوع اول Native 4K است . که فقط ویدیو پروژکتور های های اند و بسیار گران قیمت به صورت Native هستند. در این فنآوری سیگنال های 4K از زمان ورود، پردازش 4K دارند و تصویر سازی به صورت 4K انجام می شود و نمایش تصویر هم کاملا به صورت4K می باشد. در انواع Native 4K از تکنولوژی های DLP, LCD و لیزر پروژکتور استفاده می شود.

(تراشه های DLP توسط کمپانی Texas Instruments تولید می شود)

لیزر پروژکتورها از فناوری LCD استفاده می کنند, با این تفاوت که از نور لیزر به جای لامپ خلأ برای تامین نور استفاده می شود.

در این نوع پروژکتور رزولوشن دقیقا همان رزولوشنی است که روی پرده سینما نمایش داده می شود. 4K سینمایی واقعی با 4096 خط عمودی و 2160 خط افقی. پروژکتور معروف سونی مدل VPLPW285ES و پروژکتور بی نظیر JVC مدل RS2000 از نوع Native هستند.

نوع دوم True 4K یا 4k حقیقی است. که در آن از رزولوشن استاندارد نمایشگر های تلویزیونی استفاده می شود. یعنی 2160 خط افقی در 3840 خط عمودی. در این نوع هم پردازش و نمایش تصویر به صورت 4K حقیقی است.

نوع سوم pixel shift 4k است. در واقع این فرمت، فرمتی است که برای دوربین های عکاسی دی اس ال آر استفاده می شود. که طی آن اگر دوربینی 10 مگا پیکسل دقت تصویر دارد با کپی گرفتن از یک تصویر و ساختن تصویر دیگری هم فاز با تصویر اصلی و قرار دادن این دو تصویر بر روی یکدیگر رزولوشن تصویر را به دو برابر افزایش می دهند. این کار باعث می شود که شما با یک تراشه، یک چیپ و یک آیینه ارزان قیمت بتوانید یک رزولوشن دو برابری داشته باشید.

پروژکتور های 4k که به صورت Pixel Shift تصویر 4K ایجاد می کنند، در اصل این نوع از ویدئو پروژکتورها از پردازشگر های Full HD استفاده می کنند. یعنی همان رزولوشن 1920 در 1080. زمانی هم که به این پروژکتورها سیگنال 4K داده می شود پروژکتور تصویر را به صورت Full HD پردازش می کند.اما در پروسسور این دستگاه همزمان از تصویر اصلی یک نسخه ی دیگر و هم فاز با تصویر اصلی ساخته می شود که در هر چرخه زمانی که یک فریم نمایش داده می شود . دو تصویر کامل Full HD داریم و این دو تصویر روی یکدیگر قرار می گیرند. و چون هم فاز هستند و این پروسه بسیار سریع انجام می شود چشم قادر به تشخیص آن نیست و در نهایت یک تصویر 4K غیر واقعی نمایش داده می شود.

تعداد پیکسل ها در تصویر نهایی این پروژکتورها 4 میلیون و 400 هزار پیکسل و شامل دو تصویر Full HD  که هر کدام 2 میلیون و 200 هزار پیکسل است. در صورتی که در پروژکتورهای 4K واقعی تصویر دقیقا شامل 8847360 میلیون پیکسل است .

اما اینکه مزایا و معایب پروژکتورهای pixel shift 4k چیست؟

این پروژکتور ها نسبت به انواع Native و True 4K ارزانتر هستند. همچنین نسبت به پروژکتورهای Full HD رنگ های دقیق تر و گرم تری را به مخاطب ارایه می دهند. و مقداری هم در وضوح تصویر شما کیفیت و جزییات بهتر و بیشتری را می توانید  مشاهده کنید.

نکته منفی این پروژکتورها این است که اگر شما یک سیگنال 4K به آن بدهید، رزولوشن و دقت رنگی که باید را در تصویر ندارید.و از همه مهم تر اینکه این ویدیو پروژکتورها HDR واقعی را نمی توانند ایجاد کنند در حقیقت نه Dolby vision و نه HDR آنها به صورت واقعی نیست. پس در نتیجه شما روی این پروژکتور تصویر HDR واقعی هم ندارید و یک تصویر Full HD که Upscal شده به شما ارایه می شود.

نکته دیگر اینکه این نوع ویدیو پروژکتور امکان نمایش تصاویر 3D 4K را هم ندارد. تصاویر سه بعدی بروی پروژکتورهای Pixel shifter به صورت فول اچی دی نمایش داده می شود.

ویدئو پروژکتورهای Pixel shift 4K مناسب کسانی است که سورس تصویر Full HD یا HD دارند و می خواهند تصویری با رنگ های دقیق تر ، گرم تر و شفاف تر داشته باشند. ولی اصلا مناسب مصرف کننده ای که سورس 4K HDR حقیقی دارد نیست.

نهایتا اینکه پروژکتورهای Pixel Shifter مناسب ویدیو فایل ها و کسانی که می خواهند تصویر سینمای 4K حقیقی داشته باشند نیست!

ویدئو پروژکتور جی وی سی DLA-RS2000

ویدئوپروژکتور جی وی سی مدل DLA-RS2000 کمتر از ده روز است که رسیده ایران, و این نتیجه نهایی کالیبراسیون دستگاه پس از 20ساعت کارکرد است...

Dolby Vision و +HDR10

درباره Dolby Vision و +HDR10

بحث اصلی در مورد تفاوت های Dolby Vision با HDR10 و همچنین +HDR10 برمی گردد به "Metadata" متادیتا یا فراداده ها, اطلاعات افزایشی و اضافی هستن که سورس در اختیار نمایشگر قرار می دهد, (مثل داده های دالبی ویژن و انواع HDR) در فرمت های رایج HDR و HDR10 متادیتا به صورت "Static" ایستا با عمق رنگ 10 بیت ارسال می شود, (عدد 10 به معنی 10 بیتی بودن است) در بخش DI در مرکز اصلاح و بازسازی تصویر  شخص "Colorist" یک شدت روشنایی, گستره ی رنگ و nit (میزان تشعشع نور) ثابت را برای تصویر مشخص می کند, متادیتای HDR در انواع ایستا, برای کل یک فیلم ثابت تنظیم می شود, اینجاست که هنر Colorist حرف اول را می زند که چقدر بتواند فراداده ها یا ابر داده های درستی را برای کل فیلم تنظیم کند, در فرمت های قدیمی HDR که از متادیتای ایستا استفاده می کنند, هر چقدر هم که متادیتا دقیق تنظیم شده باشد, نمی شود انتظار داشت گستره دینامیکی تصویر برای تمام سطوح تصویر دقیق و درست عمل کند. در حالت ایستا در صحنه ی که نیاز به 400 نیت تشعشع نور داریم, داده های صحنه های با 550 نیت به نمایشگر ارسال می شود, که نتیجه میشه بهم خوردن گستره دینامیکی کل تصویر, معمولا در سکانس های که سایه و روشن های زیادی دارند تصویر بور می شود, و در سکانس های که شدت روشنایی بالاست امکان برهم خوردن "Chroma" وجود دارد, کروما درجه اشباع یا قدرت یک رنگ است که اگر در متادیتا دقیق تنظیم نشود, می تواند باعث برهم خوردن Intensity رنگ شود.

کمپانی های سازنده تلویزیون به دلیل این که فرمت HDR به صورت "اوپن سورس" منبع باز است, می توانند سلیقه و فناوری های خودشون در اجرای HDR اعمال کنند, که این موضوع هم بیشتر باعث ایجاد خطا و دور کردن تصویر از سورس شده است و کاملا غیر کاربردی برای افراد ویدئوفایل. به دلیل این که HDR منبع باز است, انجمن "Society for Motion Picture and Television Engineers" به اختصار "SMPTE" که میشه (انجمن مهندسان تصاویر متحرک و تلویزیون) استاندارد مشخصی را برای HDR تعریف نکرده است, فقط یک پروتکل ST 2084 که حداقل استاندارد ارسال داده از سورس به نمایشگر هست را برای HDR تعین کرده است.

در فرمت +HDR10 و Dolby Vision هر فریم از تصویر "متادیتای" دینامیک و مجزا دارد و با 12 بیت عمق رنگ اجرا می شود. در واقع فیلمی که با فرمت +HDR10 و دالبی ویژن آماده سازی می شود, حاوی متادیتای متغیر است که گستره دینامیک تصویر بسته به شرایط هر صحنه تغییر می کند. در فرمت های جدید کارگردان و Colorist می توانند برای هر فریم از تصویر یک Tone Mapping متفاوت را در نظر بگیرند, این یعنی هر فریم و هر لحظه از فیلم گستره دینامیکی کنترل شده ای دارد, فرآیندی بسیار گران و وقت گیر که نتیجه ی غیر قابل مقایسه با HDR و HDR10 که کل تصویر با یک Tone Mapping و متدیتای ثابت تنظیم می شود خواهد داشت.

با این که فرمت +HDR10 برای تولید کننده های محتوا و سازنده گان نمایشگرها رایگان است, اما انجمن SMPTE استاندارد ST-2094 به صورت مشترک برای +HDR10 و دالبی ویژن ارائه داده است, که تولید کننده گانی که از هر دو فرمت در تولیداتشان استفاده می کنند, موظف به رعایت این پروتکل مشترک هستند, البته هم کمپانی دالبی که صاحب امتیاز فرمت دالبی ویژن است و هم گسترش دهندگان HDR هر دو از اعضای انجمن SMPTE هستن, و بیشتر این نوع پروتکل های مشترک یک جور اطمینان از اجرای درست فرمت ها توسط تولید کنندگان است.

موارد مرتبط:

کالیبراسیون ابتدایی تصویر

کالیبراسیون تصویر-بخش دوم

کالیبراسیون تصویر - بخش سوم

کالیبراسیون تصویر بخش چهارم

تفاوت تنظیمات تصویر با کالیبراسیون تصویر

دیسک کالیبراسیون Disney WOW

ISF Calibration

THX

ورود اعضاء